کسی آسمان را

راه می برد

تا هر گاه دستان کوچک کوفه

تنگ شد

ماه را قسمت کند

و ستاره ها را

در نی نی چشمات

دنیا چقدر کوچک بود

آن زمانی که بغض های نا خورده ات را

در گلوی چاه می ریختی

 راه می رفتی و

بی ادعا

نخلستان ها

خیس آیه های شبنم می شد

... و شب، شب دیدار بود

هنگامه ی بوسید سیب

واژه ها رد می شوند

زمین بغض کرده

جهان در خود می پیچد

شیطان وسوسه می ریزد

و تمام بودنش را

در حجم زیتون سرخی جای می دهد

آنگاه...

گنجشک یی

از روی شاخه می پرد